شعری از برادر منصور زارع پور

برلوحِ دلم ستاره باران زد و رفت

ازگوشه چشم ، اشکِ هجران زد و رفت

 

یک شب که از این ره، گذر می کردم

برقلب دلم به تیر مژگان زد و رفت

 

از چشم ریا ریخت و از زلف بلا

بر بوسه من حکم به زندان زد و رفت

 

 

او گفت که از سرِّ شبم با خبر است

آن شب که به عشق مُهر بهتان زد و رفت

 

انگشت نمای مردم شدم از سوزِ دهنش

بر عهد من هم که مثل چوگان زد و رفت

 

آخر که از این ذهن گذر باید کرد

بر نامه عقل خط بطلان زد و رفت